هفده فروردین سال 2580شاهنشاهی سروش روز،جشن سروشگان
هفدهمین روز از هر ماه در گاهشماری ایرانی « سروش » نام دارد و هفدهم فروردین نخستین روز سروش سال، هنگام جشن « سروشگان » يا جشن « هفده‌روز » است. این روز در ستايش « سْـرَئوشَـه/ سروش »،ايزد پيام‌آور خداوند و نگاهبان بيداری
بوده است. خروس و به ويژه خروس سپيد از گرامی‌ترين جانوران در نزد ايرانيان بشمار می‌رفته و به سبب بانگ بامدادی،نماد سروش دانسته شده است.سروش و جشن سروشگان - در اوستا به صورت sraoša- یا seraoša و در فارسی میانه مانوی به صورت به معنی "شنیدن"Ösrõšahrãy یا srõšãw آمده است. این واژه از ریشه ی sru اشتقاق یافته است و در اوستا هم به معنی "فرمانبرداری" به کار رفته است و هم نام یکی از ایزدان است. سروش ایزدی است که زمزمه کردن (نیایش) را به مردم آموخت. او ایزدی است که قبل از طلوع آفتاب بانگ زده و مردم را برای نیایش پروردگار فرا میخواند. او از ایزدان بزرگی است که بر نظم جهان مراقبت دارد.
روز سروش در ماه فروردین از اهمیت ویژهای برخوردار بوده و جشن سروشگان گرفته می شده است. ایرانیان در این روز به عبادت و نیایش پروردگار پرداخته و به معابد میرفتند.
ایزد سروش بر فراز کوه البرز کاخی دارد، با یک‌هزار ستون که به خودی خود روشن است و ستاره‌نشان (یسنه ۵۷، بند ۱۰).گردونهٔ او را در آسمان،چهار اسب نر درخشان و تیز رو با سم‌های زرین می‌رانند.هیچ موجودی از ایشان پیشی نمی‌گیرد و بدین‌گونه است که او دشمنان خود را در هر کجا که باشند، دستگیر می‌کند. سروش همیشه بیدار است و هرگز به خواب نمی رود و مخلوقات مزدا را پاسبانی می کند و برای محافظت نوع بشر هر روز و هر شب،سه بار به دور زمین می گردد. نماد مادی سروش خروس نام نهاده شده که با بانگ بامدادی خود مردم را از پی ستایش خداوند بخواند. در مجموعه ی یشت ها، یشت یازدهم برای سروش است.
برخی از صفات سروش در اوستا به قرار زیر است:
قوی بازو ،چست و چالاک ، چابک ترین در میان جوانان ، شهریار جهان، دارنده ی سلاح سخت، دارای سلاح آخته، دارای ابزار مینوی یعنی "اهونور" ، "یسنوکرتی" و "فشوشومانتره" ،"تنومانتره" یعنی دارای پیکری با کلام مقدس ، پاک ترین و رد (:سرور) پاکی ، دارای اندیشه ای والا ، خوش سخن ، نگهبان آفریدگان، پاسبان سرار گیتی و پناه دهنده ی بینوایان
جشن فروردینگان چیست؟
علت برگزاری جشن فروردینگان
در دین زردشت آیین های سوگواری وجود ندارد بنابراین برای یادبود درگذشتگان مراسم به صورت جشن برگزار می شود و مردم روان درگذشتگان را در شادی خود شرکت می دهند. در ادیان دیگر نیز نظیر این جشن وجود دارد و آنرا جشن اموات می نامند.
ستایش نیاکان (pitara) در هند ، شبیه فروردگان ایرانی است . رمی ها نیز عیدی برای مردگان در ماه فوریه در قبرستان ها می گرفتند. اول ماه نوامبرنیز در نزد عیسویان کاتولیک، عید اموات شمرده می شود و از درگذشتگان در آن روز یاد می کنند و با گل مزار آنان را می آرایند.
جشن فروردینگان در آرامگاه زرتشتیان
طریقه برگزاری جشن فروردینگان
همانطور که گفتیم زردشتیان در روز نوزدهم فروردین، روز جشن فروردینگان مراسم خاصی برای بزرگداشت روان درگذشتگان برگزار می کنند که به آن جشن فروردینگان می گفتند. هنوز این جشن بین هموطنان زردشتی برگزار می شود.
زرتشتیان در این روز به پرستشگاه می روند، اوستا می خوانند و خدا را عبادت می کنند و سر مزار درگذشتگان خود (در تهران به قصر فیروزه، گورستان زردشتیان) می روند و عود و کندر برای خشنودی روان ها روشن کرده و بر سر مزار گل و گیاه و میوه و شمع و لرک قرار می دهند.
در این جشن آنها برای شادی روان درگذشتگان جهت رفع احتیاج نیازمندان پول و مساعده می دهند. این جشن با همین تشریفات در میان هموطنان زردشتی، بخصوص در یزد، برگزار می شود. که امروزه بیشتر به جشن فرودگ مشهور است.
لرک مخلوطی از هفت میوه خشک خام مانند پسته خام، بادام خام، فندق خام، برگه، انجیر خشک، خرما، توت است که ترکیبات آن در مناسبت های مختلف تغییر می کند.
لرک ها را در چادر شب جلو موبدان و چند «موبدیار» می گذارند که موبدان به آنها اوستا بخوانند و آنها را تبرک کنند سپس، موبدیاران با بستن چادرشب ها به کمر لرک را بین مردم تقسیم می کنند. علاوه بر لرک «میزد» هم که عبارت است از میوه ها ی تر و خوراکی ها یی که برای تشریفات آفرینگان گذارده می شود ، برای انجام مراسم آماده می شود.
در این روز نان مقدس «درون» که در اوستا به آن دره ئونه می گویند به مردم می دهند و علاوه بر این ، نان گردی به نام سورک را که تهیه شده از روغن کنجد است را به مردم می دهند . به طور کلی در این روز هر کس نذری دارد، در این روز نذرش را میان مردم پخش می کند.
در این روز سرودهایی مانند قسمتی ازفروردین یشت و نمازهای دیگر را که به آفرینگان اردا فروش یا فروردینگان و آفرین بزرگان معروف است می سرایند. موبدان و سایر زرتشتیان قبل از خواندن آفرینگان یا قسمتهای دیگر اوستا وضو می گیرند و دست و صورت خود را می شویند که در پهلوی به آن «پادیاب» می گویند.
آداب جشن فروردینگان در ایران باستان
فروهر چیست؟
فروردین به معنای فروهرها و ماه فروردین ماه فروهرها است و جشن فروردینگان برای تجلیل از فروهرهاست. در پاسخ به سوالات شما کاربران در مورد این واژه از بخش فرهنگ و هنر نمناک باید بگوییم که این واژه در اوستا فروشی و در زبان پهلوی فروهر گفته میشود و به معنی نیروی پیشرفت و سربلندی و یکی از موجودات اساطیری ایران است.
فروهر نوری ست سرچشمه گرفته از خداوند که در بدن هر یک از ادمها وجود دارد و روح محافظ اوست و از آن جز روشنایی و راهنمایی چیزی دیگری تراوش نمی کند. فروهر روح محافظ انسان است که پیش از تولد وجود دارد و پس از مرگ نیز باقی می ماند یعنی فروهر هر انسان پس از مرگ به سرچمشه خود می پیوندد.
بدی های انسان بر روح پاک و آسمانی او تاثیر نمی گذارد و تنها وجود زمینی انسان به سبب گناهانش در دوزخ رنج می برد. به این دلیل که فروهرها پاکند ، از یاوران نیروهای اهورایی هستند و به اهورامزدا در نبرد با اهریمن کمک می کنند و مانع فرار اهریمن از جهان روشنی می شوند که با زور در آن وارد شده بود.
برخی ایران شناسان برای فروهر معنای «گزینش» را در نظر گرفته اند زیرا بخشی از انسان است که توانایی گزینش میان خوب و بد را دارد.
برخی دیگر معنی «فروهر» را «نگاهبان، پشتیبان» می دانند و «ور» را «پوشاننده، در برگیرنده» معنا می کنند. «ور» به معنای «آبستن کردن» است و ارتباط فروهرها با زاییدن این است که در باور مردم در گذشته ارواح نیاکان باعث آبستنی زنان می شد. است.
به عقیده بیلی (Bailey)، ایران شناس بزرگ، این واژه برگرفته شده از بن «ورتی» (varti_) به معنای «دلاوری» است و معتقد است فروهر نماینده روان پهلوانی در گذشته بود که مجسمه دلیری شناخته می شد. نماد فروهرنیز همان نماد اهورامزدا یا ایزد باستانی بالدار است که بر فراز بسیاری از سنگ نبشته های شاهان هخامنشی بر سر در کاخ ها و تندیس ها حک شده است.
منبع. بیتوته و نمناک
https://www.beytoote.com/art/decorum/soroush3-days2-celebrating.html
https://namnak.com/%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE%DA%86%D9%87-%DB%8C-%D8%AC%D8%B4%D9%86-%D9%81%D8%B1%D9%88%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%86.p704
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر