چند شعر برای سرسبزی ملت ایران.
جیشیده است خلق به اسبیل و ریش ما
از ترس گشته رنگ رخ ما چو جیش ما
تا لحظه ای زوحشت ملت بیارمم
یاران کجاست! منقل و فور و حشیش ما
وین قلب نرم و نازک و ناز و تی تیش ما
قلبم چنان تپد که گمانم زمان موت
آمد، کجاست موقع مردن کشیش ما؟
از بسکه گه زدم، ز محمد به وحشتم
آه ای مسیح! این تو و این نیز ریش ما
سگ لرزه ای گرفته مرا چون شغال دزد
کز آن بخوان تو حالت زار و پریش ما
ما در کرشمه ایم زوحشت، نظر کنند
یاران به سوی قنبل ما و قمیش ما
ترسم که عاقبت زچنین تند بادسرخ
یک لا کنند توده همی پشت و پیش ما
از بعد چل بهار، سر انجام ای دریغ
شده ریده مال تابوی ما و فیتیش ما
۱ نظر:
من هنوز نفهمیدم که چرا گروههای سیاسی مانند حزب توده و چریکهای فدایی اکثریت و مجاهدین بعد از ۴۱ سال هنوز میگن انقلاب شکوهمند ۲۲ بهمن ؟؟؟
ایا مغز خر خوردن یا اینکه در فریزر تاریخ درانجماد هستند ؟؟؟
نسل جوان ایران که میگه نکبت ۵۷ و یا دهه زجر .... واقعا مردم چندسال نوری از گروههای مرتجع جلوترند .
خاکزاد
ارسال یک نظر