یک جرعه از جام هفت گنداب اسماعیل وفا یغمائی

به تاق ابروی تو

یک جرعه

تنها یک جرعه

از این جام هفت گنداب نوشیدیم

تا خود

نطع وکنده و ساطور

و جلاد خویش باشیم.

بیهوده و دیر به رسالت برخاستی

که خدای تو در آسمانها مرده بود،

و بیهوده به امامت!

که رسول تو ردای پرشکوه فرو افکنده

و عریان عریان با تمام تاریکی هایش

 در نظارگاه تجربه وبر سکوی ادراک ایستاده بود،

محرابی راحرمتی نمانده بود

تا بدان پناه بریم

واز جستجوعاجز بودیم

چرخان در دایره ابهام و ترس و جبر

پس به تاق ابروی تو پناه بردیم

سر بر کنده نهادیم

و خود ساطور را فرود آوردیم

تا خون قلبهای ما

بر لبخند وقیح تو بپاشد

و گلگونه لبان سردت باشد

 لبانی که تنها بوسه بر پیشانی سرد مردگان

و سنگ خارای تخت قدرت را دوست دارد

و نه بر سیمای گرم زندگان را.

به تاق ابروی تو

به رضایت و ایمان و جهل

سر برکنده ی یکدیگر نهادیم

تا در ادامه ی بی منتهای لبخند تو

گورکنان در چارسوی جهان

اجساد غریب ما را

دردهان سیری ناپذیر تو دفن کنند

اجساد ما را

که پیش از مرگ

هنگام که مهر تائید بر انکار عشق کوبیدیم

وبر قلبهای هم تف کردیم

 مرده بودیم

در پشت دندانهای سپید تو

***

سخن که سر میکنی

دروغ میگوئی

 و مرگ میباری 

و عفونت میپراکنی،

عشق تو تابوت است و قفس و گورستان

وگیرم تمام گلزارهای جهان را

به گلابدان کشند و بر تو فرو ریزند

به بازار عطاران پناه مبر

تعفن تو  بی پایانست

بی پایان

تعفن آنکه بنام عشق،

 عشق را

آنکه بنام آزادی ،

 آزادی را

آنکه بنام صدق ،

 صدق را

و آنکه بنام خدا،

 انسان را

بر نطع نشاند و گردن زد

تعفن تو بی پایانست

بی پایان، بی پایان، بی پایان.....

بیست و هشت آذر هزار و سیصد و نود و هفت