ده مکاشفه تاریک اسماعیل وفا تو چه می دانی
چه می دانی خاتون خندان بیگانه
(در این قطار تیزتک در زیر آبهای این دریا)
با دهان شکفته ات چون گلی سرشار برف عطر آگین
و پستانهای شکفته ات
که زمان و هوا با آن به نهان عشق می ورزند
تو چه میدانی خاتون
و چه میپرسی که چرا چنین ناشکفته ام و پژمرده
و نمی دانی و نمی بینی
که هزار کشته با من همسفرند
چون سفر می کنم ،از سرزمینی تا سرزمینی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر