روسپی‌گری در گذر تاریخ روسپیگری از معابد و زیر نظر روحانیون شروع شد

روسپیان معابد
در دنیای باستان، روسپیان معابد کسانی بودند که در حریم معابد و گاه با اجازۀ مستقیم روحانیون، خود را به مشتریان عرضه می‌کردند. چگونگی نقش این روسپیان و گستردگی این نوع خدمات، هنوز مورد مناقشه است، برخی پژوهش‌گران می‌پندارند ایشان بردگان و اسیرانی بودند که برای کسب درآمد، از سوی معابد عرضه می‌شدند. برخی نیز بر این باورند که این روسپیان، از جایگاه محترمی برخوردار بوده و کار ایشان در راستای پرستش خدایان بوده است. چنین برداشتی، به خصوص
در جوامعی که الهۀ باروری در آن ستایش می‌شده و نیز از ساختاری مادر‌سالارانه برخوردار بودند، به واقعیت نزدیک‌تر می‌شود. جوامعی که در آن الهه‌هایی مانند آفرودیته، جایگاه شایسته‌ای داشتند. روسپیان معابد از جایگاه‌های مختلفی برخوردار بودند: برخی از آن‌ها دوشیزگانی بودند که به معابد تقدیم می‌شدند تا بدن‌ خویش را وقف پرستش خدایان نمایند. برخی منابع به وجود دختران نوجوان در معابد یونان باستان اشاره می‌کنند. هنوز دقیقا نقش این دختران خردسال در معابد مشخص نشده است اما آن‌ها نقش مهمی در زندگی روزانۀ معابد داشته‌اند.

دِواداسی‌ها
دواداسی، زنی است که بدن خویش را در راه الهۀ باروری هندو، یلّاما، عرضه می‌کند. زمانی که این دختران به سن بلوغ می‌رسند، خانواده ایشان را به بهترین پیشنهاد به فروش می‌رسانند تا به عنوان برگزیدگان الهۀ باروری، به خدمت وی درآیند. پولی که از این طریق بدست می‌آمد، یا خرج هزینه‌های جاری خانواده می‌شد یا جهت گردآوری جهیزیه‌ی سایر دختران. این رویه، برای قرن‌ها بخشی جداناشدنی از مذهب یلّاما و پیروانش بود. حتی با ممنوع شدن فروش دختران در سال 1988 در هند، این رسم هنوز اجرا می‌شود. پیامدهای فروشِ این دختران، بسیار سنگین است: آن‌ها هرگز نمی‌توانند ازدواج کنند، و هنگامی که به جامۀ دواداسی در می‌آیند، دیگر راه بازگشتی برایشان وجود ندارد. همۀ دواداسی‌ها به محض رسیدن به سن 40 سالگی از معابد بیرون انداخته می‌شوند زیرا دیگر جذابیت و جوانی برای خدمت‌گذاری مناسب به الهۀ باروری را ندارند؛ و آن‌ها چاره‌ای جز روی آوردن به گدایی برای سیر کردن شکم خویش ندارند.

یینگ‌-‌کی
آنها شاید اولین روسپیان مستقل رسمی در تاریخ چین باشند. پیدایی آن‌ها، به فرمان امپراتور وو باز می‌گردد که دستور به استخدام زنانی را داد تا اردوهای جنگی را همراهی کنند و نیازهای جنسی سربازان را در هنگامۀ نبردها، تامین کنند. یینگ‌-‌کی به معنای روسپی قشون است. برخی اما نقش این زنان به عنوان نخستین روسپیان تاریخ چین زیر سوال می‌برند. آن‌ها معتقدند ابتدا امپراتور یوئه بود که با استفاده از بیوه‌های لشگریان، نخستین گروه روسپیان را تاسیس کرد. این زنان، نقشی محترمانه‌تر و بیش از یک روسپیِ صِرف را داشتند: ایشان می‌باید به مردانِ تنها، محبت می‌ورزیدند. نقش ”یینگ‌-‌کی‌“ها نیز با آن‌چه ما از روسپی‌گریِ دولتیِ سازمان‌یافته می‌دانیم، متفاوت بود.

اوله‌ترایدس
ایشان دسته‌ای از روسپیان یونانی بودند که از موقعیت خاصی در جامعه برخوردار بودند. توانایی این زنان چیزی بیشتر از بر‌آوردن نیازهای جنسی صرف بود: ایشان به نواختن فلوت و هنرِ رقص توانا بودند. برخی از آن‌ها حتی به اجرای حرکات آکروباتیک نمایشی و شمشیر‌بازی توانا بودند. از وجود ایشان در جشن‌ها و فستیوال‌های عمومی مربوط به خدایان و مقدسین نیز استفاده می‌شد. ایشان حتی برای سرگرم کردن کودکان نیز به کار گرفته می‌شدند. از ایشان برای مهمانی‌ها و مجالس خصوصی که رابطۀ جنسی یک پای ثابت آن‌ها بود نیز، دعوت به عمل می‌آمد. بخشی از این دختران و همچنین پسران، که به هنرهای روز چون نواختن چنگ و عود نیز آشنا بودند، از سوی پروبوسکوس (رئیسه‌هایی که به کار استخدام و کرایۀ روسپیان مشغول بودند) برای مهمانی‌ها و بزم‌ها انتخاب و ارائه می‌شدند.

زانا (زوناح)
زانا در لغت به معنای ”زن سست عنصر“ است. این زنان، روسپیانی هستند که در عهد عتیق از ایشان نام برده شده است: آن‌ها در جامعۀ یهودیان نه ازدواج می‌کردند و نه وظیفۀ بچه‌داری و تشکیل خانواده بر دوش ایشان بود. آن‌ها خارج از شریعت یهود، از حقوق محدودی برخوردار بودند و دستوراتی نیز در بارۀ نوع برخورد مردم با ایشان، داده شده بود. شاخص‌ترین قانون تورات در این مورد، این است که پدر نباید دختر خویش را به روسپی‌گری بگمارد و اگر دختر یک روحانی، به کسوت زانا در آمد، می‌بایست او را سوزاند. همچنین یک روحانی حق ندارد با یک زانا ازدواج کند. اما مردان عادی می‌توانند از وجود وی لذت ببرند. برخی دیگر از زنان نیز که عمدتا  qedesha نامیده می‌شدند، در خدمت معابد پگانی بودند. گفته می‌شود زنان یهود از این نوع روسپی‌گری منع شده بودند.

زنان آسایش‌گر
آنچه در طول جنگ جهانی دوم به آن ”زنان آسایش‌گر“ گفته می‌شد، لکۀ ننگی در تاریخ است. از سال 1932 میلادی بود که ارتش ژاپن شروع به استخدام زنان غالبا کره‌ای، فیلیپینی یا چینی کرد تا در مراکز آسایش تازه تاسیس شده، به کار مشغول شوند. اما آنچه به این زنان بینوا گفته نمی‌شد، این بود که وظیفۀ اصلی آنان، رابطۀ جنسی با سربازان ارتش ژاپن است. در نهایت، بیش از 200 هزار زن (که به ژاپنی به ایشان ایانفو می‌گفتند) در این کار به خدمت گرفته شدند که تنها 25 تا 30 درصد ایشان از این مهلکه جان سالم بدر بردند. برخی مورخان تعداد آن‌ها را تا 400 هزار نفر هم بر‌آورد کرده‌اند. دختران خردسال 11 ساله‌ای نیز در میان این آسایش‌گران بودند که مجبور به هم‌خوابگی با 50 تا 100 مرد در روز بودند، اگر مقاومت می‌کردند کتک می‌خوردند و در بدترین شرایط زندگی می‌کردند. گرچه ژاپن بصورت شفاهی از جنایات جنگی خود پوزش طلبیده است، اما هرگز حاضر به پرداخت غرامت به بازماندگان این اردوگاه‌های آسایش نشده است. امروزه فقط 55 زن از آن دوران وحشتناک باقی مانده‌اند.

هِترای
ایشان از روسپیان فاخر آتن محسوب می‌شدند که گرچه ساکن آتن بودند، اما از پدر و مادری غیر‌آتنی بدنیا آمده بودند. زیرا گرچه در آتن روسپی‌گری آزاد بود، اما این روسپیان می‌بایست غیر آتنی می‌بودند. بر خلاف دیگر روسپیان که خدمات خویش را پشت درهای بسته ارائه می‌دادند، ”هترا‌ی“ها اغلب در همایش‌ها و مجالس عمومی دیده می‌شدند. آن‌ها نمی‌توانستند با یک شهروند آتنی ازدواج کنند، اما می‌توانستند خرید و فروش شوند؛ گرچه این کار چندان شایسته به شمار نمی‌رفت. آن‌ها هرگز از انگِ روسپی‌گری رهایی نمی‌یافتند و نباید خویش را به عنوان شهروند آتن قالب می‌کردند، در این‌صورت دستگیر و دادگاهی می‌شدند. ایشان اغلب به عنوان معشوقه‌های افراد متمول و رده بالای حکومت دیده می‌شدند. همچنین در ساخت مجمسمه‌های آفرودیت (الهۀ عشق) نیز از ایشان بعنوان مدل استفاده می‌شد، زیرا خوب‌رو بودند و اندام زیبایی داشتند.

مُتعه
نوعی ازدواج موقت بر اساس شرع اسلام است که در آن دو طرف بر سر مدت یک رابطه و بهای آن، به توافق می‌رسند. این توافق می‌تواند شفاهی یا کتبی باشد و بر اساس یک توافق قبلی، انجام می‌پذیرد. این توافق شامل میزان مهریه، نوع رابطۀ فیزیکی و مدت زمان ارتباط مشتری و فروشنده است. برخی بر این باورند که این شیوه، نوعی آزمایش قبل از ازدواج دائمی است تا طی آن، زن و مرد به خصوصیات یکدیگر بیشتر پی‌ ببرند، بدون این که قوانین شرعی زیر پا گذاشته شود… گرچه برخی از این روابط در حد روابطی چند ساعته هستند که با پرداخت حق‌الزحمه، پایان می‌پذیرد.
مُتعه می‌تواند راه گریزی در جوامع اسلامی باشد که حداقل در بخشی از آنها، روسپی‌گری عملی نا‌پسند و قابل مجازت است. در حقیقت ایشان مُتعه را نوعی راه گریز مردان و زنان جوانی می‌دانند که می‌خواهند بدون درگیر شدن با مسائل پیچیدۀ شرعی، در مدت زمانی کوتاه، رابطه‌ای را با یکدیگر تجربه کنند.

گانیکا
این زنان، نمونه‌های هندی گیشاهای ژاپنی بودند. همراه داشتن یکی از این زنان، که جای‌گاه خاصی در جامعه داشتند، سبب خوش‌شانسی و کامیابی شمرده می‌شد. گانیکا‌ها از آنجا که ازدواج نمی‌کردند و بیوه نمی‌شدند، از بسیاری از محدودیتهای بیوه‌گان در جامعۀ هند، مصون بودند. گانیکا در میان نه شیوۀ روسپی‌گری در هند، سرآمد شناخته می‌شود. زنانی که به کسوت گانیکا در می‌آمدند، علاوه بر قابلیت‌های جنسی، می‌بایست 64 مهارت جانبی را نیز با موفقیت می‌آموختند تا اجازه یابند به این شغل مشغول شوند.
در حالیکه اکثر روسپیان هندی، زنان شوهر‌داری بودند که از سوی همسرانشان به این کار گمارده می‌شدند یا کنیزانی بودند که از سوی اربابان‌شان برای کسب درآمد سوء‌استفاده می‌شدند، ”گانیکا‌“ها از جای‌گاه خاص و احترام برخوردار بودند. برای ایشان شعر و آهنگ سروده می‌شد و در دادگاه‌ها شهادت می‌دادند. البته اگر یک گانیکا از درخواست فرد عالی‌مقامی سرپیچی می‌کرد، مجازات و تنبیه بدنی می‌شد.

طوائف
ایشان زنان هنرمندی بودند که از اوایل قرن 18 میلادی تا اوایل قرن بیستم، در شمال هند به کار مشغول بودند. همچون گیشاهای ژاپنی، آن‌ها رقص و آواز می‌دانستند و گرچه عنوان رسمی روسپی را یدک نمی‌کشیدند، اما رقصیدن و آواز خواندن در دایرۀ آدم‌هایی که بیشتر مشتری بودند تا تماشاگر، اغلب به این کار هم ختم می‌شد. برخی از آن‌ها زنان ثروتمندی بودند زیرا مشتریان خویش را با وسواس انتخاب می‌کردند. برخی از آن‌ها می‌توانستند ثروت – و همچنین هنر و شغل – خویش را به دخترانشان منتقل کنند. آنها حق ازدواج نداشتند اما می‌توانستند با مشتریان پر و پا قرص خود، وارد رابطۀ ضابطه‌مندی شوند که در آن، از همۀ حقوق یک همسر برخوردار می‌بودند، جز نام خانوادگیِ مرد. در حقیقت، طوائف زنان خوب‌رو، هنرمند و مقتدری بودند که تنها مردان قدرت‌مند و غنی، می‌توانستند توجه ایشان را به خود جلب کنند. مردانی که آرزو داشتند زنی زیبا و هنرمند در کنار خویش داشته باشند.

گیشا
زنان هنرمند ژاپنی بودند که به نواختن موسیقی، رقص و بازی‌های مختلف، مشتریان خویش را سرگرم می کردند. ریشۀ پدید آمدن ایشان به اواخر قرن 600 میلادی باز میگردد که دختران جوان زیادی به خاطر جنگ‌ها و نا‌آرامی‌های داخلی، بی‌سرپرست و بی‌پناه مانده بودند. برخی از آن‌ها به تَن فروشی روی آوردند و برخی دیگر که از تحصیلات بیشتری برخوردار بودندف به هنر‌نمایی در مجالس و محافل پرداختند. به ایشان سابوروکو می‌گفتند. از آنجا که در مذهب شینتو، روسپی‌گری ناپسند نبود و نقش نخست زنان خانواده ابتدا تربیت فرزندان و خانه‌داری بود و بعد رابطۀ جنسی، پس مردان برای رفع نیاز جنسی خود به روسپیان روی می‌آوردند. نخستین روسپی‌خانه‌های ژاپن در قرن شانزدهم ساخته شدند و روسپی‌گری خارج از آن محله‌ها، ممنوع بود. در این روسپی‌خانه‌ها، که یوکاکو نامیده می‌شد، بهترین و فاخرترین روسپیان، گیشا‌هایی بودند که اوی‌ران نامیده می‌شدند: زنانی که مهارت‌هایی بین روسپی و هنرمند را با خود داشتند. این روسپی‌خانه‌ها در قرن 18 میلادی بسیار رایج شدند و زنان در آن مکان، علاوه بر خدمات جنسی، به سرگرم ساختن مردان، رقص، آواز و نواختن موسیقی می‌پرداختند.

ماخذhttps://debriiss.wordpress.com/2014/08/11/prostitutes-history/#more-6042