خوار و رسوا اما همیشه استوار: صداهای زنانه در شعر فارسی و اردو عایشه خان

زیب النسا، شاهدخت ایرانی [پارسی‌گو] در قرن هفدهم میلادی، شاعری خوش‌قریحه بود. این صوفی جوان، که خود را از چشم پدرش اورنگ‌زیب، امپراتور مغول، پنهان کرده بود، می‌گفت: «گرچه لیلای قصه‌های عاشقانه‌ی ایرانی ام، قلب‌ام مانند مجنون وحشی از عشق سرشار است. می‌خواهم سر به بیابان گذارم اما شرم و حیا پای مرا به زنجیر کشیده است. بلبلی به باغ گل آمد، چون دست‌آموز من بود.» در سال 1681، اورنگ‌زیبِ زاهدپیشه – آخرین امپراتور سلسله‌ی گورکانیان (مغول‌های هند) که قدرت سیاسی قاهر داشت – زیب النسا و برادرش را به دسیسه‌چینی برای تصاحب تاج و تخت خود متهم کرد. اورنگ‌زیب زیب النسا را  ......ادامه