در روز دیدار و جشن مردگان روانه آرامشگاه پیکر مرضیه شدم. مرضیه آنجا
نیست. در درون آوازهایش زنده است و در ذات جهان ولی میتوان بر سنگ
آرامشگاهش بوسه زد.گلی نبرده بودم بیادش رباعیی سرودم. زنده باشد تا
اوازهایش در امروز و اینده عشق بیاموزد و عاطفه
دریچه زرد. اسماعیل وفا یغمائی
افتاب خواهد دمید
این است جهان ما در این لحظه
روی تابلو کلیک کنید
کرونا وزمین ما
روی تصویر کلیک منید
در گذرگاه تاریخ ایران. اسماعیل وفا یغمائی
تاریخ دوران باستانی ایران
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
۱ نظر:
ای از آن «ناهستی» آغازکز ان شعله زد «هستی». زنده باشی ای مرد عرفان. عرفان بسرا تا برسی روزی به مرضیه و با هم بخوانید بوی جوی مولیان را تاجیک
ارسال یک نظر