ونمیدانی که تو خود، مردابی اسماعیل وفا یغمائی

اندک
                                 اندک
در خود فرو شدی
در تاریکی های خویش
با بانگ رسولی، رائدی، راهبری
- الحذر! الحذر از مرداب
و چه غافل!که واپسین پرتوهای آفتاب
در تو تاریک میشدند!
*

در ژرفنا تا ژرفنای فرو شدن در خود
هیچکس دستی به سوی تو دراز نکرد
که خود ،تو دستی به سوی هیچکس دراز نکردی
مگر تاریکیهای خود
که درخشای برق جنون و خون
ترا افسون کرده بود
و فرو شدی و فروتر
تاکمال محو خویشتن در خویش
و بر آمدی چون مردابی تاریک
تاریکترین مرداب جهان
با گنجینه های استخوان و جسد
و آبشارهای خون و اشک
تا فرو کشی هرانکه را به سودای آفتاب و آب
و گریز از مرداب بسوی تو آمده بود.
**
سخن از آفتاب میگوئی هنوز
و نمیدانی که مردابی ای مرداب
تاریکترین و عظیم ترین مرداب جهان
نگاه کن
بر فراز و فرود جسدها و تابوتها
بر موجه های خمیر اسای مرده تو
چه لوندانه و شادیانه
دروغ دست در دست فریب
ورذالت دست در دست تهمت
به رقصند
بنگر پیرامونیان خود را
و خدای خود را ای رسول
که دیریست در دورترین اسمان مرده است
و بوی تعفنش زمین را به گند کشیده است
بنگر................
اسماعیل وفا یغمائی
سی اوت 2019