اين نخستين باری نيست که کسی از فرزندان فردوسی، نه با استناد به گفتار
ِراستين خود او، بلکه با بزرگ نمايی ی وصله های ناجور ِچسبانده بر جامه ی
شکوهمند شاهنامه، می کوشد تا چهره ای مغشوش از نيای فرهنگی ی خويش و مرده
ريگِ عظيمش رسم کند. يکی از مشهورترين نمونه های اين آشفته کاری را شاعر
نامدار معاصرمان زنده ياد احمد شاملو در سخنرانی ی ناسزاوار و تأسّف انگيز
خويش درباره ی فردوسی و شاهنامه در دانشگاه برکلی ی کاليفرنيا (۱٨ فروردين
۱٣۶۹) کرد. او نيز با طناب پوسيده ی همين گونه ادّعاهای بی بنياد و بی
پشتوانه به چاه رفت و دست بر قضا بر همين بيت دروغين و ساختگی و شرم آور
ِ«زن و اژدها ...» و چند ژاژخايی ی ديگر از اين دست، تکيه کرد !جایگاه والای زن در شاهنامه
جلیل دوستخواه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر