نوروز عریان
اسماعیل وفا یغمایی
سه شنبه ۲۸ اسفند ۲۵۸۳شاهنشاهی
و در مقدم نوروز۲۵۸۴شاهنشاهی
نوروز تویی آمده در پیکر و جان گل
گیسو گل و پیشانی و چشمان و دهان گل
ریزد ز لب غنچه ی تو بوسه ی گلبوی
وز آنچه بر آید به محبّت ز زبان گل
و ز بوی بناگوشِ دو گوشِ تو بنفشه
در شرم که با گرمی خود عِطر فشان گل
عریانی آن شانه و آن گردن و آن کتف
آن سینه و دو سیب پر از عِطرو برآن گل
از سینه سرازیر شوم با دو لب خود
تا نافه ی آهوی خُتن مُشک وزان گل
از سینه به گُلدیس وبه ساق و به ده انگشت
تا بوسه زنم پای تو ای باغچه بان گل
بی جامه در آید به جهان بانوی نوروز
زعریانی اوگشته سرا پای جهان گل
ماه رمضان است و عزا !!آمده نوروز
در روز عزا رقص کنان خنده زنان گل
ای شیخ مکش زوزه ی پر خشم ز حافظ
بشنوسخنی در سخنش رود روان گل
المنه لله که در میکده ها باز
بشکفته به جام ار چه نهان در رمضان گل
برخیز و فرو ریز به خود جام و(وفا) را
رخصت که زند بوسه ترا بر تن و جان گل
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر