اسماعیل وفا. ده مکاشفه تاریکدستهایم را شکسته بودند///و پس از شکستن بسته بودند///پیش از مردن امادهانم را قلمم کردم///و پیشانی امام شهر را کاغذ///و با تف آخرین شعرم را نوشتم///و تیغ فرودامد.مکاشفه نهم: باد است باد///باد است باد باد///آه کشتگان و مردگان میهن من///در این نیمه شب تلخ///بر لبه این دریای ناشناس تاریک///در اینسوی جهان.عریان میشوم عریان عریان///و به صدای دنده های دردناکم گوش می کنم///که می گریند چون چنگی در گذر باد///و شعرهایم را می نویسم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر