سلام مــن به خــوزستان ،پیام من به سامانش

 

سلام مــن به خــوزستان ،پیام من به سامانش

به بهــمنـشـیـرجوشـان وبه کارون خروشانش

به خـــرمـشـهـرزیـبـا وبه اهواز دل افروزش

به آبـــــادان آبــــادوبـه هــرمــزجان ویرانش

الا ای خاک خوزسـتــان توآنستی که دیدستی

سکندر ها وقیصرهــــاولشــکرهای جوشانش

اگرازهول قیصر بند شــادروان گسست ازهم

بدیدی دســـت وپــا دربـنـد آخر زار وگریانش

بمان آباد وفرخ روز وشیرین کام وروشن دل

که ایران مهد دانــــش هاست نپسندند ویرانش

 حسین مسرور سخنیار اصفهانی (۱۲۶۹ - ۱۳۴۷)، نویسنده، مترجم و شاعر متخلص به مسرور.

حسین سخن‌یار اصفهانی، فرزند حاجی محمدجواد تاجر کوپایی در سال ۱۲۶۹ خورشیدی در قریهٔ کوپای اصفهان به دنیا آمد. پس از انجام تحصیلات مقدماتی به فراگیری صرف و نحو، معانی و بیان، منطق، فقه و اصول و حکمت پرداخت، و سپس به تحصیل در مدارس جدید ادامه داد. پس از پایان تحصیلات به تهران رفت و به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و در دارالفنون و دبیرستان نظام به تدریس پرداخت. او زبانهای عربی و فرانسوی و انگلیسی را بخوبی می‏دانست و با زبان پهلوی آشنایی داشت.

به مناسبت هزاره فردوسی در سال ۱۳۱۳ مثنوی خوابگاه فردوسی را سرود که بسیار مورد توجه قرار گرفت. حسین مسرور علاوه بر آنکه در شاعری توانا و استاد بود، در نثرنویسی نیز مهارتی بسزا داشت. مقاله‌های ادبی و تاریخی او در مجلات ارمغان و یغما چاپ شده است. او مدتی مدیریت برنامه‏های ایران در آینهٔ زمان و شهر سخن را، در رادیو ایران به عهده داشت. حسین مسرور در سال ۱۳۴۷ در تهران درگذشت و در قبرستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.