بنیانگذار سلسله پهلوی، رضاشاه بزرگ، که ایران را پس از انقلاب مشروطه
امرداد ۱۲۸۵خورشیدی (اوت ۱۹۰۶) به سوی اهداف اقتصادی و اجتماعی آن رهنمون
شد و شعار اصلی آن، یعنی آزادی و تجدد، را با تأسیس نهادهای مدنی مدرن از
جمله ارتش و دادگستری و آموزش و پرورش و بهداشت به سوی یک «ایران نوین»
تحقق بخشید و دست ملایان و روحانیت مرتجع را از عقب نگه داشتن ملت و مملکت
کوتاه کرد، چند دهه پیشتر در ۴ امرداد ۱۳۲۳ (۲۶ ژوئیه ۱۹۴۴) در ۶۶ سالگی در
آفریقای جنوبی درگذشته و پیکر وی نیز به صورت مومیایی در مسجد الرفاعی
قاهره به خاک سپرده شد.
شش سال بعد (۱۳۲۹) (۱۹۵۰)، پسرش شاه جوان، پیکر پدر را به تهران منتقل کرد تا در شاه‌عبدالعظیم دفن شود. جایی که ۲۸ سال بعد، اندکی پس از انقلاب اسلامی در اردیبهشت ۱۳۵۹ (۱۹۸۰) توسط شیخ صادق خلخالی حاکم شرع خمینی که در دوران مسئولیت خود هزاران تن از ایرانیان مخالف جمهوری اسلامی را به قتل رساند، تخریب شد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر