مرثیه برای شهلا جاهداسماعیل وفا یغمائی
آخوندها طناب دارت را تافتند و گره زدند
پاسداران کرسی مرگ را آوردند
قاتلان کرسی را از زیر پای تو کشیدند
من اما
ما،! اما، شاید!
در کشتن تو در امروز
و درکشتن های فردا
سهمی سیاه داریم که پنهان میکنیم
و با رگهای رک کرده از تو میگوئیم
ما که بسیاریم
اما هنوز و پس از سالها و سالها و سالها
و بر لب بحر فنا
نمی توانیم در محکومیت قتل« فروهرها»آ
و بسیار چون فروهرها
امضایمان را در یک اطلاعیه مشترک
و پیرامون درد مشترک کنار هم بگذاریم
شاید از این رو که نمیدانیم
که اهل خویشیم و خویشتن و خود
ونه دیگر اهل درد و نه اهل رزم
وهنوز سرخوش، با خیالاتی که دیریست بادها
آنها را با خود برده اند تا بازیچه کودکان خویش سازند.
فردا و فرداها
دوباره ترا بر دار خواهند کشید
و ما گرداگرد طناب دار
هر یک به تنهائی خواهیم گریست
هر یک به تنهائی فریاد خواهیم زد
هر یک به تنهائی اطلاعیه خواهیم داد
هر یک به تنهائی محکوم خواهیم کرد
هر یک به تنهائی تفسیر خواهیم کرد
و ملایان طناب را خواهند کشید
پیروزمند وشاد و مست مرگ
و تو با زهم خواهی مرد.
وهنوز سرخوش، با خیالاتی که دیریست بادها
آنها را با خود برده اند تا بازیچه کودکان خویش سازند.
فردا و فرداها
دوباره ترا بر دار خواهند کشید
و ما گرداگرد طناب دار
هر یک به تنهائی خواهیم گریست
هر یک به تنهائی فریاد خواهیم زد
هر یک به تنهائی اطلاعیه خواهیم داد
هر یک به تنهائی محکوم خواهیم کرد
هر یک به تنهائی تفسیر خواهیم کرد
و ملایان طناب را خواهند کشید
پیروزمند وشاد و مست مرگ
و تو با زهم خواهی مرد.
سوم دسامبر 2010
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر