عيد آمد و نو كرد زمين باز قبا را
بردوش فكند از گل و از لاله ردا را
گر نيست جهان سيد و اولاد پيمبراز چيست كه او كرده چنين سبزعبا را؟
بنگر! كه چسان ريش زمين همچوفقيهان
روئيد و بر آن شانه زنان باد صبا را
دریچه زرد. اسماعیل وفا یغمائی
افتاب خواهد دمید
این است جهان ما در این لحظه
روی تابلو کلیک کنید
در گذرگاه تاریخ ایران. اسماعیل وفا یغمائی
تاریخ دوران باستانی ایران
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
۱ نظر:
این شعر تو است مرهمی بر"زخم جفارا"
شکر است خدا را که به ما داد "وفا"را
گرروز شود"نو" به قدوم چمن وچهچه بلبل
احسنت که به شعرت بزنی چند "پس گردن" "فقها"را
ارسال یک نظر