خوشا مرز ایران عنبر نسیم
که خاکش گرامی‌تر از زرّ و سیم
زمینش همه عنبر و مشک ناب
بجوی اندرش آب درّ خوشاب
فضایش چو مینو برنگ و نگار
به یکسو زمستان دگر سوبهار
هوایش موافق به هر آدمی
زمینش سراسر پر از خرّمی
گلاب است در جویبارش روان
همی پیر گردد ز آبش جوان
به هر سوی این ملک با آفرین
یکی بوم فرخنده بینی گزین
گر از فارس گوئی بهشتی خوش است
همه مرغِ آن خرم و دلکش است
هوا خوشکوار و زمین پر نگار
هوا خوشکوار و زمین پر نگار
نه سرد و نه گرم و همیشه بهار
چو پاکان شیراز پاکی نهاد
چو پاکان شیراز پاکی نهاد
نباشد که رحمت بر آن خاک باد
کسی کاندر آن بوم آباد نیست
کسی کاندر آن بوم آباد نیست
بکام از دل و جان خود شاد نیست
به یک سوی اهواز مینو سرشت
به یک سوی اهواز مینو سرشت
که سبز است و خرم چو باغ بهشت
شکرخیز خاکی نباشد چنان
شکرخیز خاکی نباشد چنان
که زرتوش بودش یکی شارسان
دی و آذر و بهمن و فرودین
دی و آذر و بهمن و فرودین
همیشه پر از لاله بینی زمین
گر از مُلک کرمان سرایم رواست
گر از مُلک کرمان سرایم رواست
که هندوستانی خوش آب و هواست
در آن مرز فرخنده ارجمند
در آن مرز فرخنده ارجمند
بهر سال زاید دو ره گوسفند
همان زابل از مصر ارزنده‌تر
همان زابل از مصر ارزنده‌تر
ز قنوج و کشمر فروزنده‌تر
به نزد کسی کو بود فرهمند
به نزد کسی کو بود فرهمند
یکی نیل کوچک بود هیرمند
خراسان ز چین و ختن خوشتر است
خراسان ز چین و ختن خوشتر است
که خاکش همانند مشک تر است
همه باغ او بوستان نعم
همه باغ او بوستان نعم
همه راغ او گلستان ارم
صفاهان چنو در جهان شهر نیست
صفاهان چنو در جهان شهر نیست
نداند کش اندر جهان بهر نیست
همه ساله خندان لب جویبار
همه ساله خندان لب جویبار
بکوه اندرون کبک و گور شکار
نوازنده بلبل بباغ اندرون
نوازنده بلبل بباغ اندرون
گرازنده آهو براغ اندرون
خوشا حال آن مرغ دستانسرای
خوشا حال آن مرغ دستانسرای
که دارد در آن بوم فرخنده جای
نتنز و سو ترق قهرود تار
نتنز و سو ترق قهرود تار
بود خاکشان همچو مشک تتار
عروس جهان است ملک اراک
عروس جهان است ملک اراک
که سرتاسرش مشکبیز است خاک
درخت گل و سبزه آب روان
درخت گل و سبزه آب روان
طرب آرد از بهر پیر و جوان
هم از عهد جمشید و کاوس کی
هم از عهد جمشید و کاوس کی
نبود است ملکی بخوبی چو ری
که البرز کوه است جای غبار
که البرز کوه است جای غبار
مکانِ فریدون با فرّ و داد
دگر آذر آبادگان کشوری است
دگر آذر آبادگان کشوری است
که بر روم شامش بسی برتری است
گر آئی سوی دشت مازندران
گر آئی سوی دشت مازندران
پر از سبزه بینی کران تا کران
همه بوستانش سراسر گل است
همه بوستانش سراسر گل است
بکوه اندرون لاله و سنبل است
زهی خاک ایران که از گاه جم م
زهی خاک ایران که از گاه جم م
کان کرامت همی بُد عجم
خجسته برو بوم ایران که شیر
خجسته برو بوم ایران که شیر
همی پروراند گوان دلیر
چنو مرز با ارز آباد باد
چنو مرز با ارز آباد باد
همیشه بر و بومش آباد باد
مرا تا چه کردم که چرخ بلند
مرا تا چه کردم که چرخ بلند
از آن خاک پاکم به غربت فکند
به روم از برای چه دادم وطن
به روم از برای چه دادم وطن
که زندان شد این مُلک بر جان من
خوشا روزگاران پیشین زمان
خوشا روزگاران پیشین زمان
که بودم به ایران زمین شادمان
چه شد مایه هجر و آوارگی
که این چاره جُستم ز بی‌چارگی
چه شد مایه هجر و آوارگی
که این چاره جُستم ز بی‌چارگی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر