جمال الدین عبدالرزاق اصفهانی از شاعران توانای قرن ششم هجری است. یکی از قصاید نیرومند وی شرایط اجتماعی و سیاسی و فساد و در هم ریختگی روزگارش را در دوران خوارزمشاه و درست در مقطع تهاجم مغولان خوب توضیح میدهد پس از هشتصد و اندی سال در رژیم ولایت فقیه حکایت حکایت همان دوران است خلاصه ای از این قصیده مفصل را باز میخوانیم
الفرار! ای عاقلان! زین مُرده آبادالفرار
ای عجب، دلتان بنگرفت و نشد جانتان ملول
زین هواهای عَفَن، زین آب‌های ناگوار
عرصه‌ای نادلگشا و بقعه‌ای نادلپسند
قرصه‌ای ناسودمند و شربتی ناسازگار
مرگ در وی حاکم و آفات، در وی پادشاه
ظلم در وی قهرمان و فتنه، در وی پیش کار
امن در وی مستحیل و عدل در وی ناامید
کام در وی ناروا، راحت در او ناپایدار
ماه را ننگ محاق و مِهر را نقص کسوف
خاک را عیب زُلازل، چرخ را رنج دوار
مهر را خفاش دشمن، شمع را پروانه خصم
جهل را بر دست تیغ و، عقل را بر پای خار
شیر را از مور صد زخم، اینت انصاف ای‌جهان
پیل را از پشه صد رنج، اینت عدل ای روزگار
نرگسش بیمار بینی، لاله‌اش دل‌سوخته
غنچه‌اش دلتنگ یابی و بنفشه سوگوار
دین تو رای ضعیف و ظلم چون دستت قوی
امن چون نانت عزیز و عدل چون عرض تو خوار
گه ز مال طفل می‌زن لوت‌های معتبر
گه ز سیم بیوه میخر جامه‌های نامدار
آخر اندر عهد ِ تو این قاعدت شد مستمر
در مدارس زخم چوب و در معابر گیرودار
وجه مخموری تو بر بوریای مسجد است
وز مسلمانی خویش آنگه نگردی شرمسار؟
تا کی این راه مزور، راه باید رفت راه
تا کی این کار مزخرف، کار باید کرد کار
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر