اسماعیل وفا
در این دیار درد فراوان دوا کم است
از بهر چاره، آنکه به درد آشنا کم است
هر کس گرفته ریش و سبیلی به کف که: من!
من گویم آه ووای ز«من!! من!!» که«ما» کم است
بی شک! همیشه هست رهی، نیز رهروان
هستند بی شمار، ولی رهنما کم است
کشتی نشسته ایم وغریو: خدا خدا
بر لب شکست آی خدا! ناخدا کم است
ابلیس در ظهور به ظلمات ظلم توست
ای باخدا! چرا؟ که درنفس تو خدا کم است
توفان خون بس است و هیاهوی سرخ مرگ
آیا هنوز این همه درد و بلا کم است
یکبار شد شهید حسین و هزار بار
مائیم کشته! باز بگو کربلا کم است
هستند بی شمار، ولی رهنما کم است
کشتی نشسته ایم وغریو: خدا خدا
بر لب شکست آی خدا! ناخدا کم است
ابلیس در ظهور به ظلمات ظلم توست
ای باخدا! چرا؟ که درنفس تو خدا کم است
توفان خون بس است و هیاهوی سرخ مرگ
آیا هنوز این همه درد و بلا کم است
یکبار شد شهید حسین و هزار بار
مائیم کشته! باز بگو کربلا کم است
۱ نظر:
آقای یغمایی گرامی . شعر زیبایی است و درد آلود .ولی متاسفانه کربلا هست و خواهد بود. تا یزید هست و ظلم هست کربلا هم هست . نگاهی به صحنه مبارزه مردم سوریه بیندازید . دسته دسته عکس بچه های کشته شده درآنجا را که می بینید بسیار غم انگیز است ولی اگر بشار اسد مثل مبارک قدرت را رها کرده بود و رفته بود اینهمه خونریزی نمیشد . کربلا ها را دیکتاتورها بوجود می آورند. همچنان که مارکس میگوید تاریخ به جز تاریخ جنگ طبقاتی نیست . آنهایی که گرسنه اند یا زیردست حکومت له میشوند تحمل نمی کنند و برمی خیزند این داستان از روز اول خلقت بوده است و تا روز آخر هم ادامه خواهد داشت . انتظار جامعه ای که دران کربلا نباشد انتظار ی متاسفانه بیهوده است . موفق باشید- رضا
ارسال یک نظر