روزگار غریبی است نازنین .عاطفه اقبال

امروز نامه دکتر کریم قصیم را خواندم و به سالهای درد و رنج و خون در ایران بازگشتم. سالهای دربدری و مبارزه ای سخت و بی امان که با تمام وجودمان به آن قیام کرده بودیم. اعضای خانواده من که هر کدام نقشی در آن روزها بازی میکردند و خود من بعد از آزادی ام از زندان گواهی بر آنچه کریم قصیم می گوید، هستیم. پزشکانی که با خصوصیات انسانی خود با خریدن خطرات فراوان به نجات جان مبارزان و مجاهدان آن زمان برخاسته بودند و از این خانه به آن خانه میرفتند تا مجروحی را درمان کنند یا در مطبشان بصورت پنهانی مبارزی را بپذیرند و به آنها، هر گونه که از دستشان برمی آید کمک کنند. پزشکانی شریف که از میانشان بسیاری در تله سیستم اطلاعاتی رژیم افتادند و بر سر دار رفتند.  ادامه مطلب